در سایت تریبون زمانه مطلبی منتشر شده ازامید محمد‌زاده با عنوان "بی‌شرمی سه‌گانه" که در ان سه مورد از جنایات رژیم را مایه شرم ملی دانسته است. جنایت علیه بهائیان، کشتار ۶۷ و جنگ سوریه
اگر شرمی باشد مسلما محدود به این سه مورد نیست. نویسنده محترم که هولوکاست ۷۰-۸۰ سال پیش را مثال میزند بعید است
شرم ملی باید از ان زمانی شروع میشد که ایت الله خلخالی گفت ملاک علم قاضی است قاضی که علم پیدا کرد حتی لازم نیست به مجرم اب بدهید، بلافاصله بعد احراز هویت باید اعدامش کرد!
شرم ملی باید از ان زمانی شروع میشد که خمینی گفت" حقوق بشر اقتضا می‌کند که ما آنها را همان روز اول کشته باشیم برای اینکه مجرمند، و معلوم است که اینها مجرم هستند. آنکه باید برای او وکیل گرفت، آنکه باید به ادعای او گوش کرد، او متهم است نه مجرم. اینها متهم نیستند، اینها مجرم هستند.ما در عین حال که اینها را – همه را – مجرم می‌دانیم و باید فقط هویت اینها ثابت بشود و آنها را باید همین که هویتشان ثابت شد کشت"
اما نکته جالب اینکه کمتر کسی از مدعیان حقوق بشررا دیده ایم که به محکومیت نقض شرم اور حقوق بشردر مورد قربانیان کشتار ۵۷-۵۹ شده بپردازد! ظاهرا قربانیان کشتار ۵۷-۵۹ بشر محسوب نمی شوند!
افاضاتی چند از موسسان انجمن حقوق بشر ایران در توجیه جنایات!
مهدی بازرگان استاد دانشکده‌ی فنی دانشگاه تهران، دکتر مهندس ترمودینامیک، رئیس جامعه‌ی اسلامی مهندسین، رئیس انجمن “حقوق بشر” در ایران، رئیس “نهضت آزادی” در ایران و البته نخست وزیر موقت دولت بخت سید روح‌الله خمینی، برای اعدام بدون محاکمه‌ی زندانیان سیاسی اوایل حکومت اسلامی چنین تئوری‌ای دارد:
«بهانه‌ی مطبوعات غربی اعدام دادگاه‌های انقلاب است و آنچه برای ما ایرانیان قابل درک نیست، این احساسات و طرفداری است که مطبوعات غربی به سود “خائنان و خیانتکاران” کشورمان نشان می‌دهند. خائنان و جانیانی که با جابرانه‌ترین و وحشیانه‌ترین صورت ۲۵ سال یا بیشتر بر این کشور حکومت کردند و در عین حال اگر شما اعدام‌های دادگاه‌های انقلاب را که به ۶۰ نفر هم نمی‌رسد، با تعداد بیش از صدهزار نفری که طی حکومت شاه کشته شدند و شکنجه شدند، مقایسه کنید، توجیه رفتار مطبوعات غربی مشکل‌تر میشود. ملتی که کشته داده، زخمی داده و غارت شده، حاضر نیست به محض رفتن شاه و سرنگون شدن رژیمش آرام گیرد. این روحیه‌ی ملی توقع دارد هر چه زودتر به پاکسازی محیط اجتماعی بپردازد، حالا می‌خواهد این کارسریع انجام گیرد.»
کیهان تهران، اردیبهشت ۱۳۵۸، در پاسخ به خبرنگاری که نظر بازرگان را در باره‌ی موضع غیر دوستانه‌ی مطبوعات غربی پرسیده بود!
---------------------------------
چهارشنبه سوم اسفند ۱۳۵۷ برابر بیست و دوم فوریه ۱۹۷۹ میلادی.مهدی بازرگان، نخست وزیر در مصاحبه با هفته‌نامه نیوزویک:
آیا شما از اعدام چهار ژنرال توسط دادگاه اسلامی که اوایل هفته جاری صورت گرفت آگاهی داشتید؟
مهدی بازرگان:در اصل من با این اعدام‌ها مخالفتی نداشتم و ما آنها را تائید کردیم، مردم خوشحال شدند. اثر مثبتی روی آنها داشته است. به عنوان یک شهروند معمولی از انجام این کار خوشحالم، ولی به عنوان رئیس دولت این اقدام از طرف افراد مافوق من انجام گرفت.
-----------------------------------------------------------------
علی اصغر حاج سید جوادی جزو مؤسسین انجمن طرفداران حقوق بشردر دفاع از ضرورت برخورد قاطع و لزوم نابودی ضد انقلاب در مقاله‌ای که در روزنامه اطلاعات، پنجشنبه بیست و ۲۶ بهمن ۱۳۵۷ منتشر شد، نوشت:
آقای مهندس بازرگان، نخست وزیر خود در تلویزیون و رادیو مردم را در روبه‌رو شدن با مشکلات به صبر و بردباری دعوت کرد و مثال از شکوفه سیب زد که طبق ناموس طبیعت می‌باید در دل زمان و در عمق ثوافی و لحظات و ایام و ساعات از جوانه به شکوفه و از شکوفه به میوه برسد این ناموس طبیعت است و در طبیعت هیچ چیز در یک آن و دم آفریده نمی‌شود…میکروب‌ها نابود نمی‌شوند. سمومات هوا و زمین که زمین و زمان را به کثافت و تعفن آلوده کرده‌اند از بین نمی‌روند از انقلاب باید همچو طفلی نوزاد حراست شود. و چگونه؟ محیط انقلاب همه میکروب‌ها و سمومات مولد فساد و ظلم باید بلافاصله و بدون کمترین درنگ نابود شوند.
